Vivimos á présa. Composta de innumerables fragmentos, é a nosa unha cultura de zapping. Fragmentos incoherentes, a miúdo, entre si, procedentes de fontes diversas e de desigual alcance, van axudando a conformar un xeito de entender a vida, uns estados de opinión pública, mesmo unhas pautas de conduta. Crecentes canles televisivas ou emisoras de radio, múltiples cabeceiras de xornais diarios de balde, unha vizosa grella de revistas periódicas, información a través da telefonía móbil, milleiros de páxinas na internet poboan a nosa cotidianeidade vital. Extensión e moita, posiblemente excesiva superficialidade. Lemos os titulares, opinamos de oido. A sobreabundancia de emisores esixiría unha actitude certamente profiláctica, un filtrado do que e do como nos contan. A canti-dade ameaza con levarse por diante á calidade.

Así mesmo, ademais dos hábitos cotiáns de nos informar, as formas de relación persoal, de esparexemento e de lecer imperantes na cidadanía, convidan aos responsables políticos e técnicos da administración local a estar moi atentos a estos cambiantes fenómenos sociolóxicos e as súas consecuencias. A análise de ditos procederes sociais, sen dúbida, requiren unha cumprida reflexión, pois non son casuais. Amosan, en definitiva, un sino dos tempos. De feito, como ben di Rosa Aneiros no seu artigo no presente número da revista, a historia da comunicación ao longo dos séculos é a historia do propio ser humano: das súas problemáticas en interacción cos outros e co medio, as súas incertezas laborais e persoais, as súas arelas por un contorno de calidade.

A acción cultural pública, en termos de servizos, programas e actividades non pode obviar as circunstancias que caracterizan a nosa cotemporaneidade. Máis aínda, tales trazos nos xeitos de vivir e de convivir das persoas, deben incidir e, de feito, inciden, nos modos e mensaxes que enviamos á cidadanía. As múltiples canles comunicativas e informacionais maiormente que existen hoxe en día, son utilizadas para dar a coñecer a oferta que as administracións, organismos públicos, entidades, empresas privadas e os axentes culturais en xeral xeran. O quid da cuestión está en ser conscientes das súas potencialidades para que sirvan de medio eficaz e eficiente para difundir dita oferta. A revista interea visual é, en si mesma e como parte dos seus obxectivos, un claro exemplo do que dicimos.

En base ao dito, velaí o cúmulo de reflexións, opinións, directrices, boas prácticas e recursos que, entre outros contidos, conforman este novo número arredor de comunicar en cultura. Porque tan importante é deseñar estratexias e propostas culturais suxestivas para diferentes públicos como difundir tales accións no tempo e forma de acorde a tales mensaxes, dende o organismo provincial e en conxunción co equipo do proxecto interea, optamos por abordar esta temática. É tempo agora de contrastar tal intencionalidade formativa coa bagaxe experiencial que os axentes culturais da provincia amosades día a día.

   Atrás       Subir